เรื่องมีอยู่ว่า....
แม่ : มีผู้ชายคนหนึ่งเขามาบอกแม่ว่า เขาสนใจลูกอยู่นะ
ลูกสาวอายุ 18 : จะถามแม่ว่า....."เขาหล่อไหมแม่"
ลูกสาวอายุ 25 : จะถามแม่ว่า....."เขารวยไหมแม่"
ลูกสาวอายุ 30 : จะถามแม่ว่า....."เขาทำงานอะไรแม่"
ลูกสาวอายุ 35 : จะถามแม่ว่า....."เขานิสัยเป็นไงแม่"
ลูกสาวอายุ 40 : จะถามแม่ว่า....."เขาอยู่ไหนแม่"
วันอังคารที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2553
วันจันทร์ที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2553
วันพุธที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2553
วันจันทร์ที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2553
วันจันทร์ที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2553
วันพฤหัสบดีที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2553
วันพุธที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2553
What Is Intelligence, Anyway? จากหนังสืออัตชีวประวัติของ ไอแซค อสิมอฟ
เมื่อตอนที่ผมยังเป็นทหาร ผมทำแบบทดสอบอันหนึ่งได้คะแนน 160 จากค่าปกติที่ 100 ไม่มีใครเลยที่ฐานเคยเห็นตัวเลขแบบนี้มาก่อน แล้วพวกเขาก็มาวุ่นวายกับผมต่อไปอีกสองชั่วโมง
(มันไม่ได้มีความหมายอะไรหรอก วันรุ่งขึ้น ผมก็ยังเป็นพลทหารเหมือนเดิม โดยมีตำแหน่ง “ผู้ตรวจครัว” เป็นหน้าที่สูงที่สุดเท่าที่เคยได้รับมอบหมาย)
ตลอดชีวิตของผม ได้คะแนน “ความฉลาด” ในลักษณะอย่างนั้นเสมอๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกพึงพอใจมากที่ตัวเอง ฉลาดเป็นกรด แล้วก็อยากให้ผู้คนเข้าใจอย่างนั้นเสียด้วยซิ
แต่ที่จริงแล้ว การได้คะแนน “ความฉลาด” สูงนั้น อาจเป็นไปเพราะผมตอบคำถามในแบบที่ผู้ที่ทำการทดสอบให้คุณค่าสูง อาจเป็นเพราะผู้ทำการทดสอบเป็น “คนฉลาด” แบบที่ผมเป็นนะ
ยกตัวอย่างเช่น มีช่างซ่อมรถยนต์คนหนึ่งมาทำ การทดสอบแบบนี้ด้วย ดูท่าทางแล้วคงจะได้คะแนนไม่เกิน 80 หรอก ผมฉลาดกว่าเขามากมายอย่างแน่นอน (ฮาๆๆๆ)
แต่ทุกคราวที่รถผมเสีย ผมต้องรีบแจ้นไปหาช่าง เฝ้าดูเขาตรวจสอบหาสาเหตุ ฟังเขาบ่นพึมพำเหมือนท่องมนต์ศักดิ์สิทธิ์ แล้วเขาก็แก้รถผมได้สำเร็จทุกครั้งไป
ทีนี้ ถ้าหากช่างซ่อมรถเป็นผู้ทำการทดสอบ ความฉลาดล่ะ
หรือว่า ถ้าช่างไม้ ชาวไร่ชาวนา หรือแม้กระทั่งคนทั่วไป เป็นผู้ออกข้อสอบการวัดความฉลาด ล่ะ ผมก็จะกลายเป็นไอ้งั่งไปในทันที
ในโลกที่ผมไม่สามารถใช้ความสามารถทางวิชาการ หรือไม่สามารถใช้ทักษะทางภาษาของผม แต่ต้องทำการทดสอบที่ยุ่งยาก สลับซับซ้อน ต้องใช้มือทำ ผมคงแย่
ความ ฉลาดของผม จึงไม่ได้เป็นค่าสัมบูรณ์ แต่เป็นเพียงคุณค่าหนึ่งซึ่งแปร ผันตามสังคมที่ผมอยู่ และเป็นความจริงที่ว่าเพียงเสี้ยวเดียวของสังคม ใหญ่ ที่มีอิทธิพลต่อสังคมทั้งมวล ก็จะเป็นกลุ่มที่กำหนดคุณค่า(ของ ความฉลาดหรือคุณค่าในมิติอื่นๆ ของสังคม)
กลับมาที่ช่างซ่อมรถของผมอีกครั้งหนึ่ง
เขาชอบเล่าเรื่องตลกให้ผมฟังทุกครั้งที่ได้เจอกัน
มีอยู่คราวหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมาจากกระโปรงรถแล้ว พูดว่า “ด็อก มีชายหูหนวกและเป็นใบ้คนหนึ่ง เดินเข้าไปในร้านขายของเพื่อหา ซื้อตะปู เขาเอาสองนิ้ววางไว้บนเคาน์เตอร์ แล้วเอาอีกมือหนึ่งทำท่าตอกตะปู”
คนขายของไปหยิบฆ้อนมาให้ เขาส่ายหัวเป็นสัญญาณว่าไม่ใช่ แล้วก็เอามือที่ทำเป็นฆ้อนชี้ไปที่สอง นิ้วที่อยู่บนเคาน์เตอร์ นั่นแหละคนขายของถึงได้ไปหยิบตะปูมาให้ เลือก ซึ่งเขาก็เลือกขนาดที่ต้องการแล้วจากไป ลูกค้ารายต่อไปก็เข้ามา ทีนี้ลูกค้ารายนี้ตาบอด เขาอยากได้กรรไกร แล้วจะสื่อความกันยังไงล่ะ?”
โดยไม่ต้องคิดเลย ผมยกสองนิ้วขึ้นมา ทำสัญญาณกรรไกรเหมือนเวลาเล่นเป่า-ยิ้ง-ฉุบ
ช่างซ่อมรถระเบิดหัวเราะออกมาอย่างอึกทึกในทันที แล้วบอกว่า “โธ่ โง่จัง เขาก็ใช้ปากบอกคนขายนั่นแหละ”
แล้วเขาก็อวดอีกว่า “ผมพยายามเล่นมุกนี้กับลูกค้าทุกรายของวันนี้เลยนะ” ผมถาม “แล้วมีใครหลงกลไหม?” เขาว่า “ก็มีบ้างล่ะ แต่ผมมั่นใจว่าคุณเสร็จผมแน่!”
“ทำไมล่ะ” ผมถาม “ก็เพราะคุณมีการศึกษาสูงน่ะซิ ด็อก ดังนั้นคุณไม่ฉลาดแน่ๆ”
ผมเดินออกจากอู่มาด้วยความรู้สึกไม่สบายนัก และช่างซ่อมรถผู้นี้มีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเลย
จาก fwd mail
(มันไม่ได้มีความหมายอะไรหรอก วันรุ่งขึ้น ผมก็ยังเป็นพลทหารเหมือนเดิม โดยมีตำแหน่ง “ผู้ตรวจครัว” เป็นหน้าที่สูงที่สุดเท่าที่เคยได้รับมอบหมาย)
ตลอดชีวิตของผม ได้คะแนน “ความฉลาด” ในลักษณะอย่างนั้นเสมอๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกพึงพอใจมากที่ตัวเอง ฉลาดเป็นกรด แล้วก็อยากให้ผู้คนเข้าใจอย่างนั้นเสียด้วยซิ
แต่ที่จริงแล้ว การได้คะแนน “ความฉลาด” สูงนั้น อาจเป็นไปเพราะผมตอบคำถามในแบบที่ผู้ที่ทำการทดสอบให้คุณค่าสูง อาจเป็นเพราะผู้ทำการทดสอบเป็น “คนฉลาด” แบบที่ผมเป็นนะ
ยกตัวอย่างเช่น มีช่างซ่อมรถยนต์คนหนึ่งมาทำ การทดสอบแบบนี้ด้วย ดูท่าทางแล้วคงจะได้คะแนนไม่เกิน 80 หรอก ผมฉลาดกว่าเขามากมายอย่างแน่นอน (ฮาๆๆๆ)
แต่ทุกคราวที่รถผมเสีย ผมต้องรีบแจ้นไปหาช่าง เฝ้าดูเขาตรวจสอบหาสาเหตุ ฟังเขาบ่นพึมพำเหมือนท่องมนต์ศักดิ์สิทธิ์ แล้วเขาก็แก้รถผมได้สำเร็จทุกครั้งไป
ทีนี้ ถ้าหากช่างซ่อมรถเป็นผู้ทำการทดสอบ ความฉลาดล่ะ
หรือว่า ถ้าช่างไม้ ชาวไร่ชาวนา หรือแม้กระทั่งคนทั่วไป เป็นผู้ออกข้อสอบการวัดความฉลาด ล่ะ ผมก็จะกลายเป็นไอ้งั่งไปในทันที
ในโลกที่ผมไม่สามารถใช้ความสามารถทางวิชาการ หรือไม่สามารถใช้ทักษะทางภาษาของผม แต่ต้องทำการทดสอบที่ยุ่งยาก สลับซับซ้อน ต้องใช้มือทำ ผมคงแย่
ความ ฉลาดของผม จึงไม่ได้เป็นค่าสัมบูรณ์ แต่เป็นเพียงคุณค่าหนึ่งซึ่งแปร ผันตามสังคมที่ผมอยู่ และเป็นความจริงที่ว่าเพียงเสี้ยวเดียวของสังคม ใหญ่ ที่มีอิทธิพลต่อสังคมทั้งมวล ก็จะเป็นกลุ่มที่กำหนดคุณค่า(ของ ความฉลาดหรือคุณค่าในมิติอื่นๆ ของสังคม)
กลับมาที่ช่างซ่อมรถของผมอีกครั้งหนึ่ง
เขาชอบเล่าเรื่องตลกให้ผมฟังทุกครั้งที่ได้เจอกัน
มีอยู่คราวหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมาจากกระโปรงรถแล้ว พูดว่า “ด็อก มีชายหูหนวกและเป็นใบ้คนหนึ่ง เดินเข้าไปในร้านขายของเพื่อหา ซื้อตะปู เขาเอาสองนิ้ววางไว้บนเคาน์เตอร์ แล้วเอาอีกมือหนึ่งทำท่าตอกตะปู”
คนขายของไปหยิบฆ้อนมาให้ เขาส่ายหัวเป็นสัญญาณว่าไม่ใช่ แล้วก็เอามือที่ทำเป็นฆ้อนชี้ไปที่สอง นิ้วที่อยู่บนเคาน์เตอร์ นั่นแหละคนขายของถึงได้ไปหยิบตะปูมาให้ เลือก ซึ่งเขาก็เลือกขนาดที่ต้องการแล้วจากไป ลูกค้ารายต่อไปก็เข้ามา ทีนี้ลูกค้ารายนี้ตาบอด เขาอยากได้กรรไกร แล้วจะสื่อความกันยังไงล่ะ?”
โดยไม่ต้องคิดเลย ผมยกสองนิ้วขึ้นมา ทำสัญญาณกรรไกรเหมือนเวลาเล่นเป่า-ยิ้ง-ฉุบ
ช่างซ่อมรถระเบิดหัวเราะออกมาอย่างอึกทึกในทันที แล้วบอกว่า “โธ่ โง่จัง เขาก็ใช้ปากบอกคนขายนั่นแหละ”
แล้วเขาก็อวดอีกว่า “ผมพยายามเล่นมุกนี้กับลูกค้าทุกรายของวันนี้เลยนะ” ผมถาม “แล้วมีใครหลงกลไหม?” เขาว่า “ก็มีบ้างล่ะ แต่ผมมั่นใจว่าคุณเสร็จผมแน่!”
“ทำไมล่ะ” ผมถาม “ก็เพราะคุณมีการศึกษาสูงน่ะซิ ด็อก ดังนั้นคุณไม่ฉลาดแน่ๆ”
ผมเดินออกจากอู่มาด้วยความรู้สึกไม่สบายนัก และช่างซ่อมรถผู้นี้มีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเลย
จาก fwd mail
วันศุกร์ที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2553
ขำขัน : ปรึกษาปัญหาหัวใจ
หญิง : พี่ศิราณีคะขอปรึกษาหน่อยนะคะ คือว่า สามี ของดิฉันนอกใจ ดิฉันค่ะ
เค้าจะชอบพาหญิงอื่นมาหวานใส่กันในบ้าน แล้วยังสั่งให้ดิฉันทำแกงส้มมาให้ผู้หญิงคนนั้นทานค่ะ
ด้วย ความที่ดิฉันรักเขามาก ดิฉันก็ต้องทนทำให้เค้าทานกันค่ะ เค้าทานโดยไม่ปริปากที่จะชวนฉันสักคำ ดิฉัน ก็ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ
วัน ที่2 เค้าก็พาผู้หญิงคนนั้นมา แล้วสั่งให้ดิฉันทำแกงเขียวหวานไก่ให้ทาน
ดิฉัน ก็ทนทำไปให้เค้าทานค่ะ และที่ร้ายที่สุด เมื่อวานนี้ ก่อนที่เค้าทั้งสองคนจะออกจากบ้านไป เค้าได้สั่งว่าวันนี้ให้ดิฉันทำแกง มัสมั่นไก่ไว้รอด้วย ดิฉันทนไม่ไหวแล้วค่ะ มันเหมือนจะหยามหน้าดิฉันมากเกินไป
.
.
.
.
ดิฉัน จึงอยากขอคำปรึกษากับพี่ศิราณีว่า .
.....แกงมัสมั่นไก่ ทำยังไงคะ
เค้าจะชอบพาหญิงอื่นมาหวานใส่กันในบ้าน แล้วยังสั่งให้ดิฉันทำแกงส้มมาให้ผู้หญิงคนนั้นทานค่ะ
ด้วย ความที่ดิฉันรักเขามาก ดิฉันก็ต้องทนทำให้เค้าทานกันค่ะ เค้าทานโดยไม่ปริปากที่จะชวนฉันสักคำ ดิฉัน ก็ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ
วัน ที่2 เค้าก็พาผู้หญิงคนนั้นมา แล้วสั่งให้ดิฉันทำแกงเขียวหวานไก่ให้ทาน
ดิฉัน ก็ทนทำไปให้เค้าทานค่ะ และที่ร้ายที่สุด เมื่อวานนี้ ก่อนที่เค้าทั้งสองคนจะออกจากบ้านไป เค้าได้สั่งว่าวันนี้ให้ดิฉันทำแกง มัสมั่นไก่ไว้รอด้วย ดิฉันทนไม่ไหวแล้วค่ะ มันเหมือนจะหยามหน้าดิฉันมากเกินไป
.
.
.
.
ดิฉัน จึงอยากขอคำปรึกษากับพี่ศิราณีว่า .
.....แกงมัสมั่นไก่ ทำยังไงคะ
ขำขัน : ไม่รอด
ลูกงูเลื้อยมา หาแม่ ด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
ลูกงู : แม่ครับๆ!! เราเป็นงูพิษหรือเปล่าครับ
แม่งู : เป็นสิจ๊ะ ก็เราเกิดมาเป็นงูเห่านี่จ๊ะ กัดใครเข้าไป ถึงตายทันทีเลยนะ
ลูก งู : งั้นผมต้องตายแน่ๆเลย
แม่งู : อ้าว ทำไมล่ะ?
ลูกงู : ก็ผมดันเผลอกัดปากตัวเองนะสิครับ!!
ลูกงู : แม่ครับๆ!! เราเป็นงูพิษหรือเปล่าครับ
แม่งู : เป็นสิจ๊ะ ก็เราเกิดมาเป็นงูเห่านี่จ๊ะ กัดใครเข้าไป ถึงตายทันทีเลยนะ
ลูก งู : งั้นผมต้องตายแน่ๆเลย
แม่งู : อ้าว ทำไมล่ะ?
ลูกงู : ก็ผมดันเผลอกัดปากตัวเองนะสิครับ!!
ขำขัน : เคล็ดลับ
เพราะความ สงสัย หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้าไปหาชายแก่ที่นั่ง อยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน
หญิงสาว : ขอโทษนะคะคุณลุง คือหนู เผอิญ สังเกตเห็นว่าคุณลุงดูมีความสุขจัง ไม่ทราบว่ามีเคล็ดลับสำหรับชีวิตที่ยืนยาวและแสนสุขมั้ยคะ
ชายแก่ : ผมสูบบุหรี่วันละ 3 ซอง
ดื่มเบียร์วันละลัง
กินอาหารมันๆ
และ ไม่เคยออกกำลังกายเลย
หญิงสาว : ว้าว !!!! ไม่น่าเชื่อเลยค่ะ ตอนนี้คุณลุงอายุเท่าไหร่คะเนี่ย
ชายแก่ : 26
หญิงสาว : ขอโทษนะคะคุณลุง คือหนู เผอิญ สังเกตเห็นว่าคุณลุงดูมีความสุขจัง ไม่ทราบว่ามีเคล็ดลับสำหรับชีวิตที่ยืนยาวและแสนสุขมั้ยคะ
ชายแก่ : ผมสูบบุหรี่วันละ 3 ซอง
ดื่มเบียร์วันละลัง
กินอาหารมันๆ
และ ไม่เคยออกกำลังกายเลย
หญิงสาว : ว้าว !!!! ไม่น่าเชื่อเลยค่ะ ตอนนี้คุณลุงอายุเท่าไหร่คะเนี่ย
ชายแก่ : 26
วันอังคารที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2553
วันพฤหัสบดีที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2553
วันนี้คุณพกรูปแฟนหรือยัง
สมบูรณ์...... เป็นอีกคนหนึ่งที่พกรูปถ่ายของภรรยาติดกระเป๋าสตางค์ไว้เสมอ.. แม้ว่าภรรยาของเขาจะเสียชีวิตไปนานหลายปีแล้วก็ตาม ทุกครั้งที่สมบูรณ์ประสบกับปัญหาสมบูรณ์จะหยิบภาพถ่ายออกมาดู และเขาก็ผ่านพ้นปัญหานั้นไปได้เสมอ
ไม่ว่าสมบูรณ์จะเจอ อุปสรรคมากมายขนาดไหน บางครั้งเมื่อเขานึกท้อแท้ เขาก็จะรีบเปิดกระเป๋าสตางค์และหยิบรูปถ่ายภรรยาออกมาดูทุกครั้ง ไป ..........โดยเฉพาะเมื่อครั้งที่เศรษฐกิจไทยก้าวสู่ยุคฟองสบู่แตก สมบูรณ์แทบสิ้นหวัง เขาแทบสิ้นเนื้อประดาตัว แต่เขาก็ผ่านจุดต่ำสุดนั้นมาได้...
วันนี้ สมบูรณ์ก้าวสู่ความสำเร็จนได้รับรางวัลบุคคลสู้ชีวิตแห่งปี และได้ขึ้นรับรางวัลอันทรงเกียรตินี้... สมบูรณ์กล่าวว่า.............. "เคล็ดลับที่ทำให้ผมผ่านอุปสรรคอันเลวร้ายต่าง ๆมาได้ ก็เพราะผมพกภาพถ่ายของภรรยาผมติดตัวไว้ตลอดเวลา..."
สิ้น เสียงกล่าวของสมบุรณ์.............. เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วห้องจัดเลี้ยงมอบรางวัล... โดยเฉพาะบรรดาคุณหญิงคุณนายที่มาร่วมงาน ต่างพากันสะกิดสามีของตัวเอง พร้อมกับคำกระแหนะกระแหน ว่าทำไมไม่เอาตัวอย่างสมบูรณ์บ้าง
........... เมื่องานเลี้ยงเลิกรา..สมบูรณ์กลับถึงบ้าน เขาควักรูปถ่ายของภรรยาออกมาดูอีก แล้วรำพึงรำพันกับภาพถ่ายว่า...
...........* "ทุก ครั้งที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง.... ก็มีภาพถ่ายของเธอนี่แหละที่ทำให้ได้ระลึกอยู่เสมอว่า... ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าตอนที่อยู่กับเธออีกแล้ว
ไม่ว่าสมบูรณ์จะเจอ อุปสรรคมากมายขนาดไหน บางครั้งเมื่อเขานึกท้อแท้ เขาก็จะรีบเปิดกระเป๋าสตางค์และหยิบรูปถ่ายภรรยาออกมาดูทุกครั้ง ไป ..........โดยเฉพาะเมื่อครั้งที่เศรษฐกิจไทยก้าวสู่ยุคฟองสบู่แตก สมบูรณ์แทบสิ้นหวัง เขาแทบสิ้นเนื้อประดาตัว แต่เขาก็ผ่านจุดต่ำสุดนั้นมาได้...
วันนี้ สมบูรณ์ก้าวสู่ความสำเร็จนได้รับรางวัลบุคคลสู้ชีวิตแห่งปี และได้ขึ้นรับรางวัลอันทรงเกียรตินี้... สมบูรณ์กล่าวว่า.............. "เคล็ดลับที่ทำให้ผมผ่านอุปสรรคอันเลวร้ายต่าง ๆมาได้ ก็เพราะผมพกภาพถ่ายของภรรยาผมติดตัวไว้ตลอดเวลา..."
สิ้น เสียงกล่าวของสมบุรณ์.............. เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วห้องจัดเลี้ยงมอบรางวัล... โดยเฉพาะบรรดาคุณหญิงคุณนายที่มาร่วมงาน ต่างพากันสะกิดสามีของตัวเอง พร้อมกับคำกระแหนะกระแหน ว่าทำไมไม่เอาตัวอย่างสมบูรณ์บ้าง
........... เมื่องานเลี้ยงเลิกรา..สมบูรณ์กลับถึงบ้าน เขาควักรูปถ่ายของภรรยาออกมาดูอีก แล้วรำพึงรำพันกับภาพถ่ายว่า...
...........* "ทุก ครั้งที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง.... ก็มีภาพถ่ายของเธอนี่แหละที่ทำให้ได้ระลึกอยู่เสมอว่า... ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าตอนที่อยู่กับเธออีกแล้ว
วันอังคารที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553
จะรู้ได้อย่างไรว่าเบอร์โทรศัพท์ที่โทรหาเราเป็นเบอร์โทรศัพท์ของค่ายไหน?
วิธี การง่ายๆที่ทำให้คุณสามารถรู้ได้ว่าเบอร์โทรศัพท์ดังกล่าวเป็นเบอร์โทรศัพท์ ของค่ายไหนนั้น เพียงแค่เพียงแค่คุณคลิ๊กเข้าไปที่ เว็บเช็คเบอร์ http://www.checkber.com/ แล้วกรอก หมายเลขที่คุณต้องการเข้าไปในช่องเช็คเบอร์ เพียงเท่านี้คุณก็จะรู้แล้วว่าหมายเลขที่คุณอยากรู้ เป็นหมายเลขของผู้ให้บริการค่ายไหน......ยังไงลองเช็คกันดูนะครับ
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)